Þegar skoðanakannanir eru gerðar og fólk spurt um afstöðu til aðskilnaðar rikis og kirkju þá er ómögulegt að vita hversu vel upplýst fólk er þegar það svarar spurningunni. Þó svo að ég tilheyri annarri kirkjudeild en þjóðkirkjunni og þó svo að ég sé ekki alltaf sammála öllum þeim leiðum sem þjóðkirkan fer þá styð ég engu að síður tengsl ríkis og kirkju. Ég tel nefnilega tengsl ríkis og kristni vera gæfuleið í landinu okkar. Í umræðu um aðskilnað ríkis og kirkju er sjaldnast rætt um hvaða afleiðingar aðskilnaður hefði varðandi alls kyns þjónustu sem kirkjan veitir og við erum orðin svo samdauna að við tökum ekki eftir henni. Bent hefur verið á að við aðskilnað þyrfti ríkið að skila aftur jörðum sem kirkjan lét af hendi í samningi við ríkið og það ferli gæti reynst býsna flókið. Aðskilnaðarsinnar vilja hins vegar vinda sér í þá vinnu rétt eins og hún verði afgreidd á einni nóttu. Það sem mig langar til að benda á er sú þjónustuskerðing sem íbúar þessa lands gætu orðið fyrir ef þjóðkirkjan hættir að njóta fjárhagslegs stuðnings ríkisins.
Yfir 90% þjóðarinnar láta jarða sig frá kristinni kirkju. Umtalsverð fækkun presta gæti haft í för með sér að íbúar Austurlands hefðu aðeins einn prest allt frá Þórshöfn á Langanesi til Hafnar í Hornafirði. Presturinn gæti búið á Egilsstöðum og þegar andlát yrði á Vopnafirði þyrftu Vopnfirðingar annað hvort að borga prestinum laun fyrir að koma til Vopnafjarðar til að jarðsyngja þar eða flytja kistuna til Egilsstaða og jarða viðkomandi þar.
Margir íbúar höfuðborgarinnar væru ekki ánægðir með að þurfa að jarða ástvin sinn á Akranesi af því að presturinn í Grafarvogskirkju væri í sumarleyfi.
Það sem við teljum sjálfsagt í dag og léttir okkur lífið á erfiðum stundum getur orðið mun flóknara og kostnaðarsamara ef við hugsum dæmið ekki til enda. Þegar áföll verða er oft boðað til bænastunda í kirkjum landsins og þá streymir fólk til næstu kirkju. Þessi þjónusta væri hvorki sjálfsögð né auðfengin ef fækkun presta yrði óhjákvæmileg. Þó svo að einhverjum þeirra sem hafa sagt sig úr þjóðkirkjunni sé sama hvort þeir verði jarðaðir eða ekki, hvort útförin verði frá kaffisal í stað kirkju eða af leikmanni en ekki presti þá hef ég efasemdir um að meirihluti þjóðarinnar velji þann kost. Það er líka vert að benda á að fólk hefur notið þjónustu kirkjunnar hvort sem það hefur tilheyrt henni eða ekki og margir hafa viljað hafa Guð með sér á loka metrunum. Í umræðu sem þessari þarf að skoða málið frá öllum hliðum því að skjótráðnar ákvarðanir koma okkur í koll.